3. A może...?

    Siedziałem na leżaku przed krytym basenem w moim domu. Był już wieczór, słońce powoli chowało się za niewyraźnym horyzontem. Lampki na ścianach zbiornika powodowały efektowne odbicie tafli wody na suficie. Powietrze było wilgotne i ciepłe, aż dusiło w płucach. W ręku trzymałem telefon i nerwowo go obracałem. Cały czas patrzyłem na lekko zakrwawioną chusteczkę z napisanym numerem telefonu.

- Raz się żyje - spojrzałem na cyferki napisane zgrabnym drobnym pismem i wydzwoniłem.

• Hej Louis, z tej strony Harry.
• Cześć! Miło, że dzwonisz. Myślałem, że o mnie zapomniałeś, przepraszam, że tak nagle wyszedłem, ale miałem pilną sprawę.
• Nie ma sprawy, nie jestem zły. Masz dzisiaj czas? Pomyślałem, że jeśli byś chciał, możemy się gdzieś umówić. Nie żebym nalegał, ale bardzo bym się ucieszył.
• Zapraszam mnie na randkę?

   W tym momencie się trochę zawiesiłem, nie wiedziałem co mam powiedzieć. To był tylko żart, czy on mówił poważnie?

• Powiedziałem coś źle, Harry?
• Nie... - odchrząknąłem. -  Znaczy nie. To jak, masz czas?
• Jasne, a co proponujesz?
• Pokażę Ci nocne miasto.
• Czemu nie? Gdzie się spotkamy?
• Będę czekał na skrzyżowaniu, przy centrum handlowym.
• Za pół godziny? 
• Mi pasuje. To do zobaczenia.
• Do zobaczenia!

    Włożyłem telefon do kieszeni, a na mojej twarzy pojawił się wielki uśmiech. Szybkim krokiem poszedłem do mojego pokoju przebrać się w coś odpowiedniejszego.

***

    Stałem przy ruchliwej ulicy. Światła samochodów raziły z każdej strony. W powietrzu unosił się delikatnie zapach spalin. Każdy się gdzieś śpieszył i pędził w swoją stronę. Ludzie mijali mnie obojętne zajęci własnymi myślami, nie zwracali na innych uwagi. Spojrzałem nerwowo na zegarek w telefonie..
 Spóźnia się- pomyślałem
   Jednak nadal miałem nadzieję, że się pojawi. Na razie nie zagłębiałem się w to, co czuję do niego. Przecież prawie go nie znałem, ale coś kazało mi zainwestować w tą znajomość. Otaczała go taka aura tajemniczości, która bardzo mnie intrygowała. Każda sekunda wydłużała się niemiłosiernie. Spojrzałem w lewo i zauważając go idącego w moim kierunku, poczułem ulgę.
    Automatycznie zmierzyłem go wzrokiem i przegryzłem wargę, co nie uszło jego uwadze. Tylko się uśmiechnął. Ubrany był w luźną, białą koszulkę z jakimś nadrukiem, nie miała rękawów, tylko mocne wycięcia po bokach. Czarne jeansy z lekko opuszczonym krokiem i bordowe trampki, na głowie miał beanie tego samego koloru. Teraz dokładnie widziałem wszystkie jego tatuaże, a dwudniowy zarost tylko dokańczał jego łobuzerski wizerunek.
- Hej! - przywitał się z szerokim uśmiechem na twarzy, gdy do mnie dotarł.
- Hej! - odwzajemniłem.
- To gdzie idziemy najpierw? - spytał ochoczo.
- Pokażę Ci moje ulubione miejsca - powiedziałem podekscytowany i skręciłem w jedną z uliczek.
     Szliśmy razem przez jakieś 15 minut, po czym weszliśmy do małej knajpki z dużym neonem w oknach.

,,KEBAB 24/7!"

    Nie była to jakaś renomowana restauracja z 5678 kucharzami, a malutki bar w centrum. Nigdy nie było tu dużego tłumu, ale jedzenie było naprawdę dobre. Siedzieliśmy w środku na wysokich krzesłach i zajadaliśmy się pikantnym daniem. Cały czas żartowaliśmy i wymienialiśmy się poglądami na różne tematy. Louis był bardzo inteligentną osobą, przynajmniej takie odniosłem wrażenie. Rozmawiałem z nim jakbyśmy znali się od zarania dziejów, to było naprawdę ekscytujące. Mam wrażenie, że nasze spotkanie było jakby z góry zaplanowane. Jakby ktoś dawno temu stwierdził, że nasze drogi życiowe muszą się przeciąć. Był tak idealnie dopasowany do mnie, pomimo wielu sprzeczności. To dziwne, wręcz przerażające.
  Rozżarzone gwiazdy oświetlały otulone ciemnością miasto. Wszystko wokół tętniło życiem, wstąpiliśmy w rejon nocnego życia. Spacerowaliśmy uliczką między milionem klubów, a ja opowiadałem mu o każdym z nich. Z zaciekawieniem wsłuchiwał się w każde moje słowo, kolejnych opowieści o historiach, które mnie w nich spotkały. Po dłuższym spacerze postanowiliśmy wejść do jednego z pubów. Jak zawsze tłoczno, duszno, pełno spoconych ludzi, w powietrzu unosiła się woń alkoholu, a głośna muzyka ogłuszała wszystkich wokół. Podeszliśmy do baru i zamówiliśmy kilka drinków. Widziałem, jak Louis wciąż się do mnie zalotnie uśmiecha i oblizuje usta. Ciekawiło mnie bardzo co on myśli. Intrygował mnie i prowokował takim zachowaniem. Drażniące. Tak wielki tłum, zaczynał mnie powoli przytłaczać. Nie byliśmy pijani, a nasz dobry humor raczej zależał ze wspólnego towarzystwa, niż z nadmiernej ilości procentów we krwi.  Chłopak zaciągnął mnie na parkiet, gdzie spędziliśmy dobre kilka godzin, chociaż dokładnie nie pamiętam. Wiem tylko, że moje nogi później boleśnie to wspominały. W środku nocy naszła nas dziwna ochota na spacer. Wyszliśmy z ciasnego budynku i chodziliśmy ulicami miasta prowadzeni przypadkiem.
- Ile masz rodzeństwa? - spytałem.
- Jestem najstarszy, mam brata i siostrę. Jenny ma 9 lat, a Kevin 14. Ciągle się kłócą. Jen jeździ na balet i uwielbia wszystko co ma związek z różem i księżniczkami, a Kev jeździ na deskorolce i ma bzika na punkcie ścigaczy, namawiał mnie, żebym sobie zrobił prawo jazdy na motor i z nim jeździł - Louis bardzo długo opowiadał o rodzinie, różne historie, dało się wyczuć jak bardzo ich kocha.
   Pomyślałem o mojej siostrze Esterze, w sumie mieszkamy razem, a nasze kontakty ograniczają się do mówienia sobie ,,cześć". Kompletnie NIC o niej nie wiem. Nawet nie wiem do jakiej szkoły chodzi, czy ma chłopaka, czym się interesuje. Jestem najgorszym bratem na świecie. Wszystko mnie od wewnątrz skręcało. Czemu nasza rodzina tak się rozpadła? To takie dołujące...
    Szliśmy środkiem asfaltowego chodnika śmiejąc się i zadając sobie nawzajem miliony pytań. Bezchmurne niebo wdzięcznie prezentowało wachlarz jasnych gwiazd, które oświetlały spokojne wody Morza Irlandzkiego, nad którym położone było nasze miasto.  Bulwar prowadził wzdłuż brzegu, a od fal chronił nas wysoki mur. Idealne miejsce na nocne spacery. Drogę rozjaśniał wysokie lampy przyciągające miliony owadów. Usiedliśmy na betonowym murze i patrzyliśmy na okolicę.
    Było bardzo miło. Nawet nie wiedziałem, że może mi się tak dobrze z kimś rozmawiać. Słońce wschodziło, a ja czułem straszne zmęczenie. Nagle Louis przesunął swoją dłoń bliżej mojej i delikatnie złapał małym palcem mój palec, tak, że się splotły. Bardzo mnie to zdziwiło, ale nie chciałem go urazić. Od razu w głowie zaczęły mi huczeć jego słowa ,,Zapraszasz mnie na randkę?". Sam nie wiem, ja to raczej uważałem za kumpelski wypad. Tak chciałem myśleć, ale to w jaki sposób on do mnie mówił, uśmiechał się, dotykał, dziwnie na mnie działało. Przecież, to niedorzeczne. On nie może mi się podobać... A może...?
__________
Zapraszam do komentowania!