4.Porozmawiajmy o tym...

   Siedziałem w samochodzie. Nadszedł wrzesień, gorące słońce odchodziło w ciemne zakamarki pamięci, przynosząc na swoje miejsce smętną pogodę. Pozostało nam tylko cieszyć się ostatnimi podrygami lata. ,,Rozpoczęcie roku"- pomyślałem, gdy mijałem wiele nastolatków, ubranych odpowiednio do uroczystości. Jakoś nie bardzo martwił mnie powrót do szkolnego życia. W sumie, to cieszyłem się z tego i nie było w tym ani grama sarkazmu. Nauka raczej nie sprawiała mi dużych problemów, ale też nie byłem prymusem. Zaparkowałem auto na parkingu i ubrany w czarne rurki, biała koszulę i lakierki, udałem się do środka. Od razu wiedziałem gdzie szukać dwójki moich przyjaciół. Niall i Melanie. Jak zawsze powtarzałem, ich szybciej słychać, niż widać. Nie znałem innych bardziej zabawnych i wyluzowanych osób, wszystko potrafili obrócić w żart. Tylko oni potrafią ukraść wózek z supermarketu i jeździć nim po szkolnych korytarzach. To też oni na Halloween rozdają dzieciom ciasteczka dla psa i przychodzą w pidżamie do szkoły, ,,Bo tak wygodniej". Poznałem ich, gdy miałem 5 lat i poszliśmy razem do zerówki, od razu wiedziałem, że się polubimy. Na samo to wspomnienie, na mojej twarzy pojawia się lekki uśmiech. Horan przeprowadził się tu z Irlandii, a McCartney z Londynu. Wiedziałem, że zawsze mogę na nich liczyć, chociaż nie jestem osobą obnoszącą się ze swoimi problemami, wolałem zatrzymywać je dla siebie. Tak jest lepiej. Doszedłem do naszego ulubionego miejsca, a mianowicie parapetu na środkowym piętrze z widokiem na dziedziniec. Blondyn siedział obok czarnowłosej dziewczyny. Nawet nie pytając, wiedziałem o co się kłócą, słyszałem to już na parterze.
- ZEPSUŁEŚ MI JE PACANIE! - krzyczała zdenerwowana Mel, wskazując palcem na minimalne oczko w rajstopach.
- Tego nawet nie widać kobieto! - odpowiedział wzburzony Irlandczyk.
- Jak to nie ?! Wszyscy zauważą!
- Tak, będę rozdawał na holu darmowe lupy żeby każdy mógł się dokładnie przyjrzeć! - odgryzł się chłopak.
    Oboje byli tak zajęci dyskusją, że nawet nie zauważyli tego, że stałem obok nich.
- Meluś - jak ją nazywaliśmy. - wyglądasz pięknie, nie musisz się przejmować tym drobnym niedociągnięciem - odparłem by ją uspokoić i przysiadłem się do nich.
- O! Harry - powiedzieli równo, odwracając się w moją stronę.
- Widzisz Niall? On jakoś umie zachowywać się jak dżentelmen!
- Tak..tak...
   Przyglądałem się widokowi z okna poszukując Louisa wśród tłumu uczniów. Od tamtej imprezy często się z nim spotykałem, graliśmy w piłkę, oglądaliśmy filmy. Podobało mi się to, że się zaprzyjaźniliśmy. Ucieszyłem się, gdy chłopak powiedział mi, że zapisał się do mojej szkoły.
- Kogo tam wypatrujesz? - spytała zaciekawiona dziewczyna.
- Louisa - odpowiedziałem zgodnie z prawdą, nigdy siebie nie okłamywaliśmy nawzajem.
- Tego kolesia, którego spotkałeś w wakacje? - zaintrygował się Niall.
- Tak, tego. Przychodzi do naszej szkoły.
    Chociaż była jedna rzecz, której im nie mówiłem... Żadne z nas nigdy nie powiedziało tego na głos, jednak gdzieś pomiędzy tymi wszystkimi sprzeczkami Melanie i Nialla,  coś więcej niż przyjaźń. Oczywiście, znając ich zapierali by się rękami i nogami i obrazili na mnie na tydzień, za tak ,,daleko posunięte wywody", dlatego też, wolę siedzieć cicho w tej sprawie i obserwować obrót sytuacji.
- To on? - spytała Melanie patrząc na niewysokiego bruneta wchodzącego po schodach.
   Od razu odwróciłem głowę i zobaczyłem go rozglądającego się nieprzytomnie po labiryncie korytarzy naszej szkoły.
- Mhm - przytaknąłem, a na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Automatycznie zeskoczyłem z parapetu i chciałem do niego podejść, bo najwyraźniej mnie nie zauważył.
- Poczekaj! - powiedziała dziewczyna i złapała mnie za nadgarstek zatrzymując.
   Poczułem silny ból, gdy ściskała moje świeże rany, jednak chciałem to ukryć.
- Poznaj mnie z nim - powiedziała z błyskiem szaleńca w oczach.
- Dobrze, zaraz, pójdę się z nim przywitać - odparłem lekko zmieszany i wyswobodziłem obolałą rękę.
- Lou! - krzyknąłem, by chłopak mnie zauważył.
- Hazza, boże, nareszcie! - ucieszył się. - Zaraz się tu zgubię!
- Haha, nie jest tak źle - uśmiechnąłem się, a on przytulił mnie i dał buziaka w policzek, jak zawsze na powitanie, jednak teraz obserwowali nas moi przyjaciele i czułem się niezręcznie.
- Coś się stało? - spytał najwidoczniej odkodowując moją mowę ciała.
- Nie, nic - zaprzeczyłem. - Chodź, przedstawię Cię moim przyjaciołom.
- Z chęcią, jakoś wcześniej, nie było okazji - odparł chyba rozumiejąc sytuację i poszedł za mną.
   Oboje przyglądali mu się w zaciekawieniu. Widziałem po Mel, że Louis się jej spodobał, patrzyła na niego tym innym wzrokiem, wręcz go pożerała. Z niewiadomych mi dotychczas powodów, poczułem w środku skręcanie, co oznaczało głęboką zazdrość. Niall był raczej pogrążony w swoim telefonie, ale wiedziałem, że uważnie przysłuchuje się sytuacji. Siedziałem z boku i obserwowałem jak  prowadzili żywą konwersacje na temat rodzajów gum do żucia. To było naprawdę irytujące, że w ciągu 10 minut zdołali nawiązać kontakt. Melanie była nim tak zaoferowana, że nawet nie dostrzegła mojego wyraźnego grymasu na twarzy. Siedziałem na parapecie, jak obrażone dziecko, miałem ochotę złapać chłopaka za rękę i uciec z nim jak najdalej.
- Harry - powiedział nagle brunet. - Chodź ze mną na parking, zostawiłem chyba telefon w motorze.
   Nie mogłem ukryć zadowolenia, gdy chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę schodów. Niestety chyba jednak tego entuzjazmu brakowało McCartney.
- Melanie jest niezłą gadułą - stwierdził gdy odeszliśmy już dość daleko.
- Fakt, haha. Niall zazwyczaj też, tylko teraz jakoś cicho siedział.
- Nie wątpię - odparł. - Mam dla Ciebie propozycję nie do odrzucenia - powiedział zachęcająco i niespodziewanie usiadł na murku przed szkołą, więc do niego dołączyłem.
- Och... jaką? - zaintrygowałem się.
- Za cztery tygodnie moja kuzynka bierze ślub. Do tej pory nie znalazłem osoby towarzyszącej.
- I zapraszasz mnie?
- Dokładnie.
- A czy to nie powinna być jakaś kobieta? - spytałem i od razu ugryzłem się w język.
    Chłopak trochę się zmieszał, widziałem to po jego wyrazie twarzy. Wbił wzrok w przestrzeń i zaczął bawić się kolczykiem w wardze.
- Jeśli nie chcesz, nie nalegam zaproszę Melanie - powiedział z wyczuwalnym zawodem w głosie.
- Tego nie powiedziałem. Z chęcią z Tobą pójdę - starałem się naprawić sytuację.
- Nawet nie wiesz, jak się cieszę - powiedział od razu.
- Która godzina? Bo chyba powinniśmy iść na salę.
- 8:49 - odparł wyjmując telefon z kieszeni. Spojrzałem na niego pytająco.
-No tak. Chciałem z tobą porozmawiać na osobności - uśmiechnął się.

***

   Stałem w bibliotece przeglądając stosy książek historycznych. W nosie mnie kręciło, od kurzu, który zebrał się na nich przez kilka miesięcy nieużywania.
- Ja się kurwa nie zgadzam! - krzyknął Niall stojąc obok mnie. - Nie! Nie! Nie! To jest kurwa nie fair! To jest drugi tydzień szkoły, a oni już nas zawalają pracą!
- Nie zapominaj, że jesteśmy w ostatniej klasie - powiedziałem spokojnie.
- Zgadzam się z blondaskiem - powiedział również zdenerwowany Louis, siadając do naszego stolika.
- Mam poparcie wśród ludu! A jak ty Melanie? - odparł podniosłym głosem blondyn.
- W tym, że jesteś skończonym idiotą? Tak jasne! - zaśmiała się Mel wlepiając gałki w Lou.
    To moja najlepsza przyjaciółka, kocham ją całym sercem, ale za to, że na niego leciała, miałem ochotę ją zabić.
- Hej Boo - odparłem siadając obok niego i puszczając oczko, chłopak wpatrywał się w moje usta jak zaczarowany. Bardzo mnie to rozbawiło, a z drugiej strony ucieszyło.
   Niall zajął miejsce naprzeciwko nas i przyglądał się nam badawczo, co mnie trochę krępowało. Zawsze, gdy rozmawiałem, lub chociaż przebywałem z Louisem, on nas obserwował. Zastanawiało mnie jego dziwne zachowanie, starałem się to zignorować i wbiłem wzrok w książkę pod tytułem  ,,Wpływ kultury włoskiego renesansu na kultury innych państw europejskich" Tak... dłuższej nazwy nie było. Chwyciłem zeszyt leżący obok i notowałem najważniejsze informacje, nic specjalnego.
  Minęły 3 godziny, a my wciąż topiliśmy się w oceanie drukowanych liter. Myślałem, że zaraz z książki wyskoczy jakiś wieloryb pożerając mnie, a ja skonam w jego żołądku. Miałem zapisane już 9 stron A4.
- Głodny jestem! - powiedział Niall zamykając nerwowo książkę.
- Fakt, nie jadłam śniadania - McCartney również podniosła wzrok znad lektury.
- Zamawiamy pizze? - rzuciłem luźny pomysł.
- W bibliotece? - zdziwiła się dziewczyna.
- Czemu nie? - odparł do tej pory milczący Lou.
      Chwyciłem telefon i zamówiłem dwie grand pizze z kurczakiem i mięsem z kebaba. Zignorowałem dziwne spojrzenia innych ludzi, gdy mówiłem, że proszę o sos czosnkowy.

***

- Nie może nas pani wywalić! - krzyczała Melanie, gdy bibliotekarka kazała nam wyjść.
- To miejsce jest przeznaczone do delektowania się pięknem książek, a nie zajadaniem tłustych fast-foodów! - oznajmiła nam niska, drobna bruneta głosikiem przypominającym pisk myszy, miałem wrażenie, że zaraz położy się na ziemi i zacznie tupać jak niezadowolone dziecko.
- Jesteśmy głodni, zjemy, nie nabrudzimy i wrócimy do nauki -powiedział grzecznie Niall, zbyt grzecznie jak na niego.
- Nie ma takiej opcji! Tam jest wyjście proszę państwa - wskazała ręką kobieta.
    Zabierając pizzę, wyszliśmy za drzwi, które od razu się za nami zatrzasnęły.
- Co za jędza... - skomentował Lou.
- Nazwałbym ją inaczej, ale powinno się mieć szacunek dla starszych... - zażartowałem i usiadłem na schodach.
- Serio? Tutaj? - zaprotestowała Melanie, podczas gdy wszyscy inni już siedzieli.
- A dlaczego nie? - wymamrotał Niall z pełną buzią.
- Mam spódniczkę - powiedziała zła, poprawiając ubranie.
    Jednak mimo z przeciwności, po chwili siedzieliśmy wspólnie i opanowywaliśmy jedzenie. Cieszyło mnie to, że Louis wkręcił się do naszej paczki. Dobrze się razem dogadywaliśmy. Zależało mi, żeby poznał moich przyjaciół. Znaczy.. on też jest moim przyjacielem... tylko przyjacielem.
- Nie żebym narzekał, ale siedzimy tu jak menele - zaczął się śmiać Lou.
- Fakt. Hahahaha - Przyznał Horan.
- Daj posmakować - powiedział Tomlinson, który siedział obok mnie.
   Jakoś w tedy mnie to nie zdziwiło, podałem mu mój kawałek i on ugryzł kawałek.
- Też chcę - oznajmiłem, a on podał mi swój, jednak ja mocno się ubrudziłem. Chłopak zaczął się śmiać i wytarł kciukiem kącik moich ust. Poczułem wtedy dziwne dreszcze. Odwróciłem wzrok i zacząłem przyglądać się kwadratowemu brukowi, który w tym momencie wydawał się nieziemsko interesujący.
- Harry, chodź na chwilkę, mam do ciebie sprawę - powiedział Niall, z kolejnym ,,tajemniczym spojrzeniem".
- Umh.. dobrze - byłem strasznie przestraszony. Gdy mój przyjaciel robi się tak poważny, to znaczy, że coś jest na rzeczy.
   Wstaliśmy z betonowych schodów i poszliśmy w stronę parku. Liście na drzewach zaczynały gubić swoją radosną zieleń, przybierać odcień czystego złota. Na placu zabaw nie było już wesołych dzieci, huśtawki samotnie kołysały się na wietrze, pozbawione resztek uroku.
- To dziwne, o co zaraz Cię spytam i nigdy bym nie przypuszczał, że mogę mieć takie wątpliwości, jednak życie potrafi namieszać i -mówił chłopak, starając się odwlec ten moment.
- Stary.. do rzeczy - powiedziałem niecierpliwie.
- No bo chodzi o to, że... umh.. Jesteś gejem? - spytał i wbił wzrok w pobliskie drzewo.
- Co?! Nie! - zaprotestowałem, chociaż jakaś część mnie, którą starałem się zagłuszyć krzyczała ,,tak! tak! tak!"
- Przepraszam... ja tylko.. Bo Louis i ty.. i wy tak.. Z resztą nie ważne..
    Wtedy coś we mnie mi podpowiedziało, że Niall jest tą osobą, z którą mogę być kompletnie szczery i powinienem podzielić się z nim tym mętlikiem, który zagościł w mojej głowie.
- Cholera - pomyślałem na głos.
- Co? - zdziwił się.
- Prawda jest taka, że nie wiem. Nie wiem, czy jestem gejem. Nie wiem czy kocham Lou. Nie wiem kim jesteś Niall! Odkąd go spotkałem, mam coraz więcej pytań niż odpowiedzi. Z jednej strony przy nim czuję się jakoś tak inaczej, gdy mnie dotyka, patrzy na mnie, jeszcze teraz zaprosił mnie na ślub swojej kuzynki... Jednak przecież zawsze kochałem dziewczyny. To do mnie nie podobne. Zagubiłem się - przyznałem.
     Irlandczyk bacznie mnie słuchał, cieszyło mnie to, że nie zraził się do mnie, przez moje wyznanie.
- W tym Ci nie pomogę. Chociaż nie wiem, jak dobrze Cię znam. To nie powiem Ci jakiej jesteś orientacji. Daj się ponieść, pozwól życiu płynąć. Z czasem się wszystko okaże. Tylko pamiętaj. Zawsze możesz mi wszystko powiedzieć, tak? Stary, możesz mnie obudzić o trzeciej w nocy, gdy będziesz czegoś potrzebował, przyjedź.
- Tak, wiem. Dziękuję.

______
korekta: @OneBandOneLove 

Ale dziękuję, za 27 komentarzy pod ostatnim postem i za 54 

osoby, którym się blog podoba <3