5.Chyba się coś spieprzyło

-Jak wyglądam? - spytał Louis stojący przed dużym lustrem, w przedpokoju swojego domu. 
    Ubrany był w elegancki, czarny smoking z muszką tego samego koloru. Podszedłem do niego podnosząc się z kuchennego stołka i poprawiłem mu ubranie. 
- Zajebiście - Odparłem z uśmiechem.
- Takiej odpowiedzi oczekiwałem! - zaśmiał się chłopak.
   Do pomieszczenia weszła jego mama-Abigail Tomlinson. Niska brunetka, o dużych brązowych oczach i szczerym, wesołym uśmiechu. Ubrana była w czerwoną, elegancką sukienkę i perłowy naszyjnik.
Popatrzyła z miłością na swojego syna. Poczułem ukłucie zazdrości, myśląc sobie, że moja rodzicielka dawno o mnie zapomniała.
Jenny natomiast miała na sobie jasnoróżową kieckę i słodkie balerinki. Kevin, jak na faceta przystało, miał garnitur.  Ich ojciec już czekał na wszystkich w samochodzie.

- Widzimy się na miejscu - powiedział Lou i wyszliśmy razem.

***

   Panna młoda była piękna. Wszyscy zwrócili na nią uwagę, gdy weszła do sali restauracyjnej ze swoim świeżo upieczonym mężem.
Jej sukienka była naprawdę prześliczna. Śnieżnobiała. Gorset pokryty przeźroczystymi kryształkami mocno opinał się na nieprzeciętnych rozmiarów biuście. Dół zrobiony z tiulu (chyba tak się nazywa ta siateczka).
  W pierwszej chwili pomyślałem, że dziewczyna zaraz zemdleje. Jej skóra miała tak blady odcień, że wręcz zlewała się z kolorem ubrania. Okalające jej głowę włosy również były przerażająco jasne i długie. Opadały delikatnie na perłowe ciało naszej gwiazdy. Jej partner znacząco się od niej różnił. Raczej wątłej postury z ciemnobrązowymi włosami sięgającymi za ramiona.

- Hipis - powiedziałem po cichu do Louisa, powodując jego rozbawienie.    Wesele odbywało się w wynajętej sali na przedmieściach. Bardzo ładnie urządzone - stoły ustawione w dwóch równoległych kolumnach po bokach sal. Przy każdym było 6 miejsc.  My zostaliśmy dopasowani do  kuzynostwa Lou.
 Po środku znajdował się sporych rozmiarów parkiet i oczywiście przy jednej ze ścian - scena dla kapeli. Sufit pokryty dziesiątkami biało-złotych balonów wypełnionych helem. Gdy się podskoczyło, możliwe było złapanie ich za sznurek, co było bardzo atrakcyjne dla najmłodszych gości.
   Pomyślałem, że to mogłaby być uroczystość Melody. Ona stałaby na środku i wygłaszała przemowę. Wyglądałaby tak pięknie. Miałaby męża, którego bym zapewne przemaglował na wszystkie możliwe sposoby i nastraszył rottweilerami, żeby jej nie skrzywdził. Tak, mogłoby tak być.   Impreza rozkręcała się dość powoli, goście bardziej interesowali się rozmowami niż tańcem, co osobiście mi i Louisowi nie przeszkadzało. Bawiliśmy się wyśmienicie na wpół pustym parkiecie.
Dopiero koło północy zaczęli do nas dołączać inni, z małą zachętą procentów. Noc była jeszcze młoda.

***

   O 3 w nocy siedziałem z Louisem na schodach przed restauracją. Chłodny wiatr otulał nasze rozgrzane do czerwoności policzki. Potrzebowaliśmy chwili, by móc odetchnąć od kilkugodzinnej zabawy.
  To wesele, to było naprawdę coś fantastycznego! Dawno się tak dobrze nie bawiłem. Stęskniłem się już za klubami podczas tego roku szkolnego. Na szczęście Louis mnie nie zawiódł i wspólnie daliśmy się ponieść muzyce.

- Padam - stwierdził chłopak kładąc się na niewygodnych schodach.- Ja też - przyznałem, chociaż z chęcią porwałbym go na kolejne szalone wybryki.

    Położyłem się obok niego, czując chłodne kafelki, które wbijały mi się w plecy. Tak ślicznie wyglądał tej nocy. Popatrzyliśmy sobie w oczy.
 Jego błękitne tęczówki sprawiały, że zapominałem o Bożym świecie. Wszystko inne zaszło mgłą.
  Zaczął padać deszcz.  Znaczy to nie było wielkie zdziwienie, gdyż znajdowaliśmy się w Anglii, w środku jesieni. To była codzienność.
 Jednakże ulewa tamtej nocy bardzo nas  rozbawiła z nieznanych mi powodów. Leżeliśmy tam, a chłodne krople oblewały całe nasze ciała. Louis oparł ręce na schodach pomiędzy mną i wpatrywał się w moje wargi z przerażającym błyskiem w oczach. Pochylił się i delikatnie pocałował kącik moich ust, by po chwili całkowicie się w nich zatopić. Euforia wypełniła całe moje ciało. Od czubków palców, po końcówki włosów. Lou zachowywał się jak wygłodniały lew, który w końcu złapał zdobycz. Zmierzwiłem jego włosy i jeszcze bardziej przycisnąłem do siebie. Nagle stwierdziłem, że to złe i wyrwałem się z jego uścisku i uciekłem nawet się nie odwracając. Potykałem się o własne nogi, z moich oczu płynął potok słonych łez. Nie wiedziałem co mam zrobić.-Przecież postąpiłem właściwie. Nie jestem gejem, on nie powinien mnie całować! To on wszystko spieprzył! Zachowałem się poprawnie - tłumaczyłem sam sobie. Chociaż nie wiem jak bardzo bym chciał, nie umiałem w  to uwierzyć.
   Błąkałem się po pustych ulicach nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Ciągle czułem smak jego ust i migdałowy zapach ciała.

- Nie! - Krzyknąłem, by wygonić z siebie niechciane myśli.    Nieświadomie zacząłem nucić słowa piosenki One Republic - Counting Stars, do której tańczyłem z nim tej nocy.

    Czuję coś dobrego

    Postępując niewłaściwie
    I czuję coś złego

    Postępując właściwie   Czułem się potwornie i całe moje ciało krzyczało ,,wróć tam!" Jednak nie umiałem. Nie wiedziałem co mam zrobić. Byłem zagubiony. Deszcz wciąż obmywał mnie litrami, a ja już nie wiedziałam czy wciąż płaczę, czy to tylko krople z nieba.

***

  Minęły dwa tygodnie od wesela. Chodziłem do szkoły jak gdyby nigdy nic. Udawałem, że nic się nie stało zakładając co rano uśmiechnięty wyraz twarz. Życie straciło dawny smak i przestałem widzieć te pozytywy, których wszystko nabierało gdy w pobliżu był Louis. Tak.. Louis. Nie widziałem go od tamtego czasu. Nie chodził do szkoły, co mnie bardzo martwiło. Codziennie, gdy jechałem samochodem gdziekolwiek, w magiczny sposób przejeżdżałem pod jego domem, z nadzieją, że go zobaczę. Żałosne. Brakowało mi odwagi, by zapukać do jego drzwi i porozmawiać.
- Harry - z moich rozmyślań wyrwał mnie głos Nialla. - Nie pierdol, że wszystko w porządku pacanie, bo i tak Ci nie uwierzę! - zdenerwował się chłopak, gdy oglądaliśmy ,,Szybcy i Wściekli" na kanapie w jego domu.- Nic się nie stało - odparłem to samo zdanie, które powtarzałem kilka razy dziennie.
- Poczekaj - powiedział, ku mojemu zdziwieniu.
   Horan udał się do swojego pokoju i zaczął grzebać w szufladach, z tego co słyszałem. Wyszedł po kilku minutach z brązową kopertą w dłoni.

- A teraz patrz - odparł wyjmując coś ze środka.-To jest rentgen mojego mózgu.    Rzeczywiście pokazał mi to co powiedział, co mnie jeszcze bardziej zdziwiło.
- Zmierzam do tego, że mam mózg. Czyli myślę! Szok co nie? - kolejny raz wyjął coś z owej koperty.
- A to twoja głowa - pokazał mi kolejny rentgen. -Też masz ten piękny narząd, dzięki któremu nie jesteś roślinką. Tak więc proszę Cię, nie rób ze mnie barana.
- SKĄD TY TO MASZ?! - na papierze w prawym, dolnym rogu widniał napis ,,Harry Styles"
- Pamiętasz Lisę?
- Twoja ex, ta studentka.
- Miała staż jako sekretarka w szpitalu.
- Jesteś chory... - powiedziałem, by po chwili wybuchnąć śmiechem.

    Za to go cholernie kochałem. Nawet, gdy całe moje życie uczuciowe leżało w gruzach i cicho krwawiło, on potrafił mnie rozbawić. Jest bezcenny.

- Powiedz o co chodzi - ponaglił mnie.- Chodzi o Louisa - powiedziałem cicho.

- WOW! No co ty! Serio? SZOK! Nie wpadłbym na to, po tym, że codziennie siedzisz wpatrując się w tapetę telefonu, gdzie jesteście razem na zdjęciu i gdy jeździmy samochodem, zawsze przez przypadek przejeżdżamy obok jego domu. A już na pewno nie zorientowałbym się, po tym, że od czasu wesela Louis jest ,,chory" i nie chodzi do szkoły, a ty nie wspominasz o nim słowem. Kompletnie mnie teraz zaskoczyłeś!

- Nie bądź sarkastyczny Niall! - krzyknąłem rzucając w niego poduszką.

- Dobra, już dobra. Mów dalej!

    Opowiedziałem mu całe zdarzenie z wesela, a chłopak tym razem uważnie słuchał. Starałem się nie pominąć żadnego szczegółu i nie widziałem sensu w mówieniu mu kłamstw. W końcu to Horan.

- Jesteś głupi - powiedział całkiem opanowanym tonem.

- Co? - zdziwiłem się tym, co właśnie usłyszałem.- Jesteś w nim zakochany po uszy, a gdy ten cię całuje, ty uciekasz ,,bo to złe". Szczyt debilizmu stary. Co w tym jest niewłaściwego?!! - Gdy tak na mnie krzyczał czułem się jak skarcone dziecko, które zjadło wszystkie ciasteczka.

- To co mam zrobić teraz?- Porozmawiaj z nim geniuszu!

***

- BZZZZZ!!!!!!! - zadzwonił mój telefon brutalnie wyrywając mnie z błogiego snu.

- Ja pierdolę... - wymamrotałem, gdy szukałem po omacku urządzenia na stoliku nocnym.

- BZZZZZ!!! BZZZZZ!!! - komórka nie dawała za wygraną, a ja coraz bardziej miałem ochotę ją wrzucić do ubikacji w akcie zemsty. Spojrzałem spod powiek na wielki budzik stojący obok, czerwone cyfry wyświetlały godzinę 3:42. Cholera.

- Halo? - powiedziałem mocno ochrypniętym głosem, gdy wreszcie dopadłem wstrętny przedmiot.

- Harreh? - usłyszałem wystraszony głos Louisa. Moje serce się zatrzymało, a ja po prostu zapomniałem jak się oddycha. Tak dawno go nie słyszałem, chociaż codziennie odtwarzałem sobie ten dźwięk w głowie.

- Louis! Co się stało? - nie ukrywałem mojego przerażenia, a ta sytuacja od razu mnie rozbudziła. Z jednej strony byłem wniebowzięty, że chłopak zadzwonił, a z drugiej wiedziałem, że coś jest nie tak...

- Nie wiem gdzie jestem, chyba ktoś mnie okradł. Dzwonię z budki, bo miałem jakieś drobniaki w kieszeni. Ja.. ja przepraszam, że do Ciebie dzwonię, ale nie wiedziałem do kogo mam się zgłosić, nie.. nie powinienem.. przepraszam, ja nie wiem, boję się po prostu.- Uspokój się Louis. Powiedz co widzisz - starałem się zachowywać racjonalnie.

- Czekaj.. jakiś klub ,,Bonanza" i hotel ,,Paradise" - powiedział nadal drżącym głosem.- Zaraz będę, czekaj, nie ruszaj się.

    Wyleciałem z łóżka jak oparzony, zarzuciłem szybko spodnie i pierwszą bluzę z brzegu. Wybiegłem z domu przeklinając siebie w myślach za to, że go wtedy zostawiłem.

______
korekta: @shipperuje 


KOMENTUJCIE! NIE WIEM, CZY SIĘ PODOBA!