6.Promise

Przemierzałem opustoszałe ulice miasta na motorze. Zimne powietrze wypełniało moje płuca. Jedyne co słyszałem to warkot silnika i bicie mojego serca, które rytmicznie huczało w mojej piersi. Czułem jak wszystko we mnie umiera, nie potrafiłem pozbyć się poczucia winy. Całe moje ciało drżał, a ja ledwo dawałem radę kierować. Dawno się tak nie bałem. Jeden zakręt, drugi, trzeci. jedna ulica, druga, trzecia. Wszystko działo się tak szybko, milion myśli na sekundę. Nie nadążałem. W końcu dostrzegłem szyld ,,Paradise". Zaparkowałem motor w pierwszym lepszym miejscu i po chwili zauważyłem Louisa leżącego an ziemi kilkadziesiąt metrów dalej. Nie myśląc o niczym pobiegłem w jego stronę rzucając kask na ziemię.

- Lou wszystko w porządku?! - usiadłem obok niego i uścisnąłem go z całej siły.

- Ał... Hazza, Boże jednak przyjechałeś - powiedział nie dowierzając.

- Czemu miałbym nie? - zdziwiłem się

- Po naszym ostatnim spotkaniu myślałem, że nie chcesz mnie znać - odparł smutno wlepiając oczy w zakrwawione i ubrudzone ubranie.

- Przestań. Źle postąpiłem. Teraz to nieważne, powiedz co się stało? 

- Nie pamiętam, obudziłem się w jakiejś toalecie w pubie. Byłem na imprezie, brałem coś, urwał mi się film. Jacyś kolesie mnie pobili i okradli - przyznał chłopak oddając uścisk. 

- Co brałeś?

   Chłopak jedno nic nie powiedział tylko pokazał mi swoją rękę, na której widniało ukłucie po heroinie.

- Czemu? - spytałem chociaż, po chwili tego pożałowałem, przecież znałam odpowiedź.

- Bałem się, że mnie nienawidzisz - powiedział po chwili.

- Przepraszam! Nawet nie wiem co mam powiedzieć, to była najgorsza decyzja w moim życiu. Nigdy już Cię nie opuszczę! - odparłem przyciągając go do siebie. 

- Obiecujesz? 

- Obiecuję -  przysiągłem, składając delikatny pocałunek na jego ustach. - Chodźmy już - dodałem, podnosząc się z ziemi i pomagając chłopakowi wstać. 

    Dopiero teraz, przy świetle lampy ujrzałem jego  przeciętą brew i zakrwawioną wargę. Po raz kolejny przyłożyłem usta, tym razem do jego 

-Będzie dobrze - odparłem.

    Doszliśmy do motoru i po chwili już byliśmy w drodze. Nawet nie myśląc zawiozłem nas do mojego domu. Pomogłem chłopakowi wejść do środka i usadowiłem go na skórzanej kanapie w salonie.

- Poczekaj, pójdę po jakieś ciuchy i ręcznik. Jutro zszyjemy ci brew.

    Chłopak był umazany krwią w wielu miejscach i miał brudne, podarte ubrania. Przydałoby mu się odświeżenie. 

     Po chwili wróciłem i zaprowadziłem chłopaka do łazienki by wziął prysznic. Sam udałem się do mojego pokoju i usiadłem na podłogę opierając plecy o łóżko, tak by siedzieć naprzeciw okna. Lubiłem oglądać księżyc i gwiazdy, wprowadzały mnie w pewien rodzaj zadumy i pozwalało na pogrążenie się we własnych myślach i całkowite oddanie się zgłębianiu swojego jestestwa. Jednak tym razem moje myśli błądziły w labiryncie, a w samym środku jego był pewien brunet o niebieskich oczach, który właśnie zażywał prysznica kilka metrów dalej. Sięgnąłem pod materac i wyszukałem po omacku kartonika. Wyjąłem go pośpiesznie. W środku było wiele zdjęć rodzinnych z czasów dzieciństwa, oraz z moimi przyjaciółmi, na samej górze było już kilka fotografii z Louisem. Uśmiechnąłem się mimowolnie. Jednak obiekt, którego poszukiwałem leżał obok. Mała metalowa żyletka. Chwyciłem ją, a ona jak zawsze zalśniła w świetle nocy. Nie zastanawiając się dłużej zacząłem wykonywać powoli kolejne cięcia, by specyficzne kolejny raz wypełniło moje ciało. Wszystko co mnie zabija, sprawia, że czuję się żywy.

- Przestań - powiedział głos za moimi plecami. 

    Louis najwyraźniej już wziął prysznic. Okrążył łóżko i usiadł obok mnie na ziemi. Czułem zapach moich perfum na jego ciele. Delikatne drzewo cedrowe, łączyło się z jego migdałem. Chwycił moją rękę i dokładnie ją obejrzał.  

- To nic takiego - oznajmiłem.

    Chłopak wytarł nacięcia swoją koszulką, po czym pochylił się i delikatnie pocałował obolałe miejsce. Złapał moją drugą dłoń, w której wciąż trzymałem żyletkę i przejechał nią sobie kilkukrotnie po własnych nadgarstkach. Widziałem ból na jego twarzy, który dla mnie był normą.  Niezwykłe. 

- Co ty robisz? - spytałem zdezorientowany. 

- Nie jesteś już sam, Harreh.

    Zignorowałem nasze krwawiące rany i wtuliłem się w jego tors. Tak bardzo tęskniłem za jego obecnością. Trwaliśmy tak wspólnie w milczeniu przyglądając się widokowi zza okna. Żaden z nas nie śmiał skalać tej ciszy słowami, z resztą nie potrzebowaliśmy ich w tym momencie. Było idealnie. 

 ______________________

Korekta: @smiley_worldx 

Rozdział krótki, ale chyba fajny. ;)

KOMENTUJCIE PROSZĘ!