7.Jesteś mój, czy nie?

  Siedziałem w ławce wpatrując się w widok zza okna. Gołe, samotne drzewo chwiało się nieokrzesanie na wietrze. Jakiś bezdomny pies przebiegł przez dziedziniec szkoły. Był on brudny, kulawy, głodny... samotny... 
   Biała pokrywa puchu przygniatała wszystko dookoła. Ten melancholijny widok wydawał mi się bardzo interesujący w stosunku do wizji tworzenia zdań w czasie participle perfect. Niemiecki, od zawsze był dla mnie tak niezrozumiały, jak to tylko możliwe.  Taki ułamek piekła by zawsze przypominać, co nas czeka po śmierci.
    Louis siedział miejsce za mną w rzędzie obok. Czułem, że wciąż na mnie zerka, z resztą ja też na niego spoglądałem. Wrócił do szkoły tłumacząc swoją długą nieobecność zapaleniem krtani. Uśmiechnął się do mnie potajemnie puszczając oczko, a ja poczułem kolejny bunt motyli wewnątrz mojego brzucha. Te zwierzęta ostatnio chyba obrały sobie za punkt honoru rozerwanie mnie od środka. Chociaż z drugiej strony uwielbiałem to uczucie, ponieważ dawało mi jakąś siłę życiową by dalej oddychać. Spojrzałem na zegar słysząc jedynie jego rytmiczne tykanie. Sekunda za sekundą, minuta za minutą... Wieczność.

  Można więc sobie wyobrazić moją radość, kiedy to w tej chwili usłyszałem dzwonek kończący naszą mękę.

-Nareszcie. - Odparł z ulgą blondasek - nie cierpię tej idiotki - powiedział Niall idąc za mną. Oboje pałaliśmy nienawiścią do tego przedmiotu.

    Rzeczywiście Pani Bieler nie była osobą umh.. przyjazną? Bardzo niska z krótkimi, siwymi włosami, których było tak mało, że z daleka wyglądała na łysą. 

- Harry zaczekaj! - krzyknął Louis wybiegając za mną z klasy.

    Stanąłem więc na środku korytarza i na niego zaczekałem. Zignorowałem fakt, iż tamowałem innym ruch. Chłopak podbiegł do mnie wyciągając rękę w moim kierunku, żeby złapać mnie za dłoń. Zrobiłem unik udając, że szukam czegoś w torbie. Pomimo tego, że byliśmy ze sobą od prawie miesiąca, nie byłem gotowy by przyznać się do tego publicznie. Wiem, brzmi to egoistycznie. Ale po prostu cholernie się bałem.

    Podeszliśmy do rzędu metalowych szafek w kolorze popiołu, gdzie wymieniłem książki. Tomlinson stał obok mnie opierając się o ścianę, przyglądał mi się badawczo.

- Czemu tak patrzysz? - spytałem lekko zawstydzony, lecz z uśmiechem na ustach.

- Masz jakieś plany na piątek? 

- Nie ale zgaduję, że ty masz dla mnie już coś. 

- Dokładnie skarbie - zaśmiał się delikatnie - Dasz się namówić na małą randkę? - W sumie to nie byłby głupi pomysł. Miło by było wyrwać się gdzieś wspólnie. Tak odcięci od świata. - Tylko ty i ja... - Odparł rozmarzony, jednocześnie łapiąc mnie w tali i przybliżając do siebie. 

    Niestety pech chciał, aby obok nas znalazł się ktoś jeszcze. Dziewczyna odkładała podręczniki, jednak gdy nas ujrzała natychmiast się odwróciła i zszokowana przeniosła swój wzrok na nas, a raczej na dłonie Loui'ego na moich biodrach. Na jej rysach twarzy można było wyczytać wszystkie myśli, i emocje jakie się w niej znajdowały.
,,Co tu się dzieje?! Oni są gejami?! ONI?! Jak to?!" Dałbym sobie rękę uciąć że urocza Emily która chodziła ze mną na historię miała właśnie takie myśli.
- Brzmi kusząco - odparłem cichutko, a nawet szeptem.
    W tamtej chwili nie sądziłem że ucieszę się na dźwięk dzwonka, który to uratował mnie z tej  sytuacji.

    ***

Po skończonych lekcjach siedziałem z Melanie i Niallem, kiedy to usłyszałem przyjemny, melodyjny, dobrze mi znany głos.

-Harry, możemy porozmawiać? - Spytał mnie nagle Lou. Ja tylko przytaknąłem i wyszedłem z nim ze szkoły w odosobnione miejsce. Zimne powietrze natychmiastowo zadziałało na moje policzki, które już po chwili przybrały lekko czerwony kolor. Miałem na sobie czarny t-shirt i czerwoną koszulę w kratę, a i tak poczułem gęsią skórkę na moim ciele. Zima zawitała do naszego miasta, a ja nawet nie zorientowałem się kiedy zaczęła się jesień. Brawo. 

W tamtym momencie czułem się jakby serce bijące w mojej piersi, miało zaraz wyskoczyć. Wiedziałem co chodzi mojemu chłopakowi po głowie...

- Harreh co jest?
- Nic, co miało by być? - Odparłem z lekkim uśmiechem, niby nie wiedząc co ma na myśli.
- Przestań udawać! - krzyknął widocznie zdenerwowany.
- Nie wiem o czym mówisz - wciąż miałem głupią nadzieję, że chłopak skończy ten temat.
- Przestań! Wiem, że to dla ciebie trudne, boisz się reakcji innych, ale minął już ponad miesiąc! Nie mogę Cię dotknąć, pocałować, przytulić, złapać za rękę. Tylko gdy jesteśmy sami. Jak długo masz jeszcze zamiar udawać, że jesteśmy tylko przyjaciółmi? Nawet przed Melanie i Niallerem?!
- Ja.. ja nie wiem Boobear... - Wyjąkałem cicho, po krótszej chwili.
- Nie wiesz.. Nie wiesz? - Zaśmiał się sarkastycznie - Ha! Nie wiesz! Ja nie wiem, czy powinniśmy być razem! - krzyknął i wszedł do szkoły, zostawiając mnie na dworze.
 
  Stałem tam na środku dziedzińca. Samotnie, jak te drzewa i pies. W głowie huczały mi słowa Louisa. Wtedy.. właśnie wtedy to we mnie uderzyło. To jak bardzo głupio postępowałem przez kilka ostatnich tygodni. Jaki błąd popełniłem.
Jednak nie potrwało to długo. Wiedziałem, że muszę to naprawić. Dopiero to co powiedział otworzyło mi oczy. Nie mogłem go stracić, przez moją głupotę. Ale byłem gotów. To niesamowite, że podjąłem w decyzję w niecałą minutę, chociaż wcześniej nie umiałem rozstrzygnąć jej przez dłuższy czas.
     Nie czekając dłużej wbiegłem do środka. Podbiegłem do niego, kiedy to anielskim cudem udało mi się odszukać jego brązowe włosy w tłumie wszystkich uczniów szkoły. Louis stał przy oknie opierając się o parapet i przyglądając się drodze znajdującej się za szybą. Nie zwracając uwagi na wszystkich znajomych znajdujących się wokół mnie, podbiegłem do niego i bez słów go pocałowałem.
Nic innego nie miało wtedy dla mnie znaczenia.
- Przepraszam Boo.. - powiedziałem patrząc mu w oczy.
- Już dobrze - odparł.
Uśmiechnięty rozejrzałem się w poszukiwaniu moich najbliższych znajomych, którzy już przyglądali nam się z nieukrywanym zaskoczeniem. Złapałem więc mojego ukochanego za rękę, po czym udaliśmy się w ich kierunku.
W końcu trzeba było im coś wytłumaczyć.

______
Wiem, wiem.. krótki :< Trochę mało akcji.. wiem... Nudny... wiem... Jednak na osłodę mam dla was mały spoiler. W 8 rozdziale nastąpią święta. Nie będą one takie um.. tradycyjne? Z resztą sami zobaczycie. ;)

Podoba wam się nowy szablon? ;p robiłam go wczoraj pół nocy xd

Komentujcie proszę! :)